Rondom eenzaamheid en sociaal isolement heerst een taboe. Mensen komen er niet graag voor uit dat ze zich eenzaam voelen of weinig contacten hebben. Maar het voelen, erkennen en uitspreken van gevoelens van eenzaamheid geeft lucht en soms ook een opening om het proces van vereenzaming te doorbreken.

Voor sociale professionals, vrijwilligers en mantelzorgers ligt hier een mooie uitdaging. Uit onderzoek blijkt dat men schroom en/of weerstand ervaart om eigen of de ander zijn/haar eenzaamheid bespreekbaar te maken. We zijn bang om te stigmatiseren, hebben het gevoel verantwoordelijk te worden voor de oplossing en/of voelen persoonlijke weerstand tegen mensen die klagen of klampen.

In onze trainingen besteden we daarom eerst aandacht aan de verbinding met de eigen schroom en weerstand. Dit doen we door zicht te krijgen op eigen belemmerende gedachten en deze om te zetten naar helpende gedachten. Als dat gevoel er mag zijn, ontstaat ook een opening om de verbinding met gevoelens van eenzaamheid van de ander te maken en de ander in dat gevoel te erkennen.

Vanuit die gelijkwaardige verbinding kan het gesprek over moeilijke onderwerpen makkelijker gevoerd worden. We maken contact van mens tot mens. En met een open en ontspannen luisterhouding onderzoeken we samen welke vorm(en) van eenzaamheid er gevoeld wordt en hoe iemand daar het beste mee om kan gaan. In de meeste gevallen zorgen de gesprekken ervoor dat oude passies of talenten weer zichtbaar worden en men voelt vaak een impuls om in beweging te komen richting bijvoorbeeld een activiteit, een maatjesproject of vrijwilligerswerk.

Negatieve klanken zoals Het bestrijden van eenzaamheid en De week tegen eenzaamheid houden het taboe in stand. Steeds meer organisaties en gemeenten gebruiken liever positieve klanken zoals Het begrijpen van eenzaamheid en De week van de verbinding.

Als ambassadeur draag ik dit mooie en praktisch inzetbare gedachtegoed uit.

In verbinding met en in gesprek over eenzaamheid